Kręgosłup składa się z wielu oddzielnych kości zwanych kręgami, a rdzeń kręgowy biegnie przez środek. Kręgi są oddzielone miękkimi krążkami chrząstki, które umożliwiają pewien ruch, a także działają jako amortyzatory. Z wiekiem dyski te mogą się zużywać i ulegać przepuklinie (wybrzuszaniu się), a kręgi zaczynają ocierać się o siebie podczas ruchu. Rezultatem jest postać choroby zwyrodnieniowej stawów zwana spondylozą, która może powodować ból i sztywność.
Kręgosłup dzieli się na pięć obszarów w zależności od kształtu i wielkości kręgów:** dwa największe obszary tworzące dolną część pleców nazywane są kręgosłupem lędźwiowym i kością krzyżową. Zatem „spondyloza lędźwiowo-krzyżowa” to choroba zwyrodnieniowa stawów w dolnej części pleców.
Jeśli przepuklina krążka uciska rdzeń kręgowy, może to spowodować uszkodzenie rdzenia, co nazywa się mielopatią. „Spondyloza bez mielopatii” oznacza spondylozę, w której nie doszło do uszkodzenia rdzenia kręgowego.
Ponad 80% osób w wieku powyżej 40 lat cierpi na jakąś postać spondylozy, ale nie zawsze powoduje ona objawy. Ponieważ stan postępuje z wiekiem, objawy częściej pojawiają się u osób starszych. U pacjentów ze spondylozą lędźwiowo-krzyżową objawy obejmują ból i sztywność w dolnej części pleców, często najbardziej zauważalne po porannym wstawaniu lub po dłuższym siedzeniu. Niestety aktywność fizyczna może powodować dalszy ból, szczególnie przy powtarzalnych ruchach, takich jak zginanie i podnoszenie.
Zmiany kostne i ścieńczenie krążków międzykręgowych mogą powodować ucisk nerwów odchodzących od rdzenia kręgowego (nawet jeśli sam rdzeń nie jest uszkodzony). Jeśli tak się stanie w przypadku spondylozy lędźwiowo-krzyżowej, efektem może być drętwienie, mrowienie, osłabienie lub piekący ból nóg.
Zmiany zwyrodnieniowe powodujące spondylozę lędźwiowo-krzyżową nie są odwracalne, dlatego leczenie koncentruje się na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia.